Hayatında ki en büyük fırsatı kaçırdı o. Ailenin tek çocuğu. Ailenin gurur duyabileceği tek çocuk... Babasının, annesinin gururu ondan daha değerli. Gururlanmak istedikleri şeyler onun istediklerinden çok farklı. Belki bir doktor, belki bir mühendis, belki bir yönetici olmasıydı ailesinin istediği. Yeter ki başkalarının yanında böbürlene böbürlene "benim oğlan mühendis oldu, doktor oldu" diyebilsinler. Yeter ki onun başarısı babasının çektiği sıkıntılar sayesinde olsun.
Peki O kendine karşı böbürlenebilecek mi? Yoksa her mutlu bir insan gördüğünde "Keşke!" mi diyecek?
O artık kendini tanıyabilme fırsatını kaçırdı. Neler yapabileceğini, neler söyleyebileceğini, neler görebileceğini bilmiyor...
Bir aile katliamı yaşandı İstanbul'da. Bir çocuğu öldürdüler. Bir genci öldürdüler. Hala ümidimizi kesmediğimiz, var olduğuna inandığımız o "iyi insan" olacak kişilerden birini daha yok ettiler. Yılanın başını küçükken ezdiler. Şimdi yaşayan bir ölü gibi, özgüveni olmayan, kompleksli, mutsuz, düşünen ama fikir üretemeyen, oyun masalarında "yancı" dediğimiz insan olarak dolaşıyor aramızda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder